Kleje anaerobowe to kleje jednoskładnikowe, które utwardzają się na powierzchniach metalowych bez obecności tlenu (stąd „anaerobowe”). W przeciwieństwie do cyjanoakrylanów, kleje te nie wiążą się dobrze z powierzchniami niemetalicznymi (szkłem, tworzywami sztucznymi czy gumą), dlatego są stosowane do łączenia, mocowania lub uszczelniania gwintów metalowych, a także w celu ograniczania wycieków i potrzeb w zakresie prac konserwacyjnych. W ich skład wchodzą substancje i dodatki zwiększające przyczepność, środki sieciujące i utwardzacze.
Kiedy kleje anaerobowe zostały po raz pierwszy wprowadzone na rynek, miały niską lepkość i były bardzo łatwe do nakładania, ale ze względu na to, że nie są klejami błyskawicznymi, mogły „spływać” podczas aplikacji. Aby tego uniknąć, opracowano „niespływające” kleje anaerobowe, które wzbogacono o środki kontrolujące płynięcie. Lepkość jest wprost proporcjonalna do wielkości szczeliny, jaką można uzyskać między obydwoma podłożami (np. między gwintem a nakrętką). Jednak im szersza jest szczelina do wypełnienia, tym więcej czasu potrzeba, by produkt utwardził się, ze względu na obecność śladowych ilości tlenu w kleju. Ponadto, im większa szczelina, tym mniejsza wytrzymałość kleju. Standardowe kleje anaerobowe są kruche i nie nadają się do mocowania lub uszczelniania elementów narażonych na wibracje. Można je jednak wzmocnić i/lub uelastycznić poprzez dodanie gum.